#018 Biały Kot

Źródło zdjęcia: własne

Gdyby nie dość ciekawa nazwa oraz rzucająca się w oczy etykieta nie zdecydowałbym się na zakup tego piwa. Biały Kot to wytwór browaru Dionizos, z którym nie mam dobrych wspomnień po odkryciu Bernardów. O tych piwach poświęcę osobny post. Dzisiaj będzie mowa o białym sierściuchu!;)

Niebieskooki, biały kot po wyjęciu z lodówki i przelaniu do szklanki nie pokazał pazura a białą, dość wysoką - choć drobną - pianę. Nim zdążyłem się nią nacieszyć, zredukowała się do malutkiego kożuszka otaczającego szkło. Trunek ten w kuflu prezentuje swoją złocistą, klarowną barwę - klasycznie jak na ten gatunek piwa.  Po aspektach wizualnych postanowiłem przed ostateczną degustacją poddać piwo teście zapachu. I tutaj lekkie zaskoczenie, bo zapach był wręcz niewyczuwalny. W oddali można było wyczuć aromaty słodowe choć i ich było troszeczkę za mało.
Po pierwszym łyku można śmiało stwierdzić, że jest  to lager. Wyczuwalna goryczka chmielowa oraz delikatna słodowość. W późniejszym etapie jest odwrotnie - dominuje słodowość. Na finiuszu jest już źle - piwo wyczuwa się na dosyć wodniste, bardzo lekkie i delikatne. Co do wysycenia to Biały Kot ma jest wręcz idealne. Piwo wchodzi gładko, bez zbędnego odczuwania pełności.

Podsumowując - Biały Kot w porównaniu do innych piw z Dionizosa nie jest złym piwem. Pomimo ostatecznych wodnistych posmaków, trunek jest zdatny do picia - nawet z lekkim uśmiechem na twarzy. Dobrze schłodzone wchodzi dobrze, nie uświadczyłem odczucia nagazowania. Oryginalna nazwa piwa jest tutaj kolejnym, malutkim plusem. Piwo to jest dobre dla wszystkich, którzy oczekują od piwa delikatności bez dużej, dominującej goryczy. Mogę śmiało stwierdzić, że zasmakuje wielu osobom - nie tylko miłośnikom kotów. :)